من و باد

موهایت را که به باد میدهی
پریشان میشوم
مثل پرنده ای که برای اولین بار
هوس پرواز به سرش زده
سکوت میشوم
که سمفونی رقصشان به هم نریزد ..
شعر میشوم
برای تو
که تعبیر تمام خوابهای کودکیم هستی
کاش لحظه ای چشمانت را میبستی
که با خیال راحت
به اندازه تمام سهمم از خوشبختی نگاهت کنم
کاش می دانستی
که تمام عاشقانه هایم را به نامت زده ام
کاش میدانستی ..
شاید اینگونه مرا
با موهایت به باد نمی سپردی ..

ﺩﻣﻮﮐﺮﺍﺗﯿﮏ ﺑﻮﺩﻥ

ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﻢ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺭﺍﺣﺖ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ،ﺭﻭﯾﻪ ﻧﺎﯾﻠﻮﻧﯽ ﺭﻭﯼ ﻣﺒﻞ ﻫﺎﯼ ﺳﻔﯿﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﻡ .ﻧﺮﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺭﺳﯿﺪﻧﺸﺎﻥ ﺑﺮﺷﺎﻥ ﺩﺍﺭﻡ، ﺍﻭ ﺗﻌﺎﺭﻑ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺭﺍﺣﺖ ﺍﺳﺖ . ﻣﻦ ﺍﻣﺎ ﮔﺮﻣﻢ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺮﺵ ﺩﺍﺷﺘﻢ، ﺑﻌﺪ ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ ﺣﺲ ﮐﺮﺩﻡ ﭼﻘﺪﺭ ﺭﺍﺣﺖ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ .ﺳﻪ ﺳﺎﻟﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺧﺮﯾﺪﻣﺸﺎﻥ ﺍﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﻟﮏ ﻭ ﺿﺮﺑﻪﺍﯼ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﯿﻔﺘﺎﺩﻩ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺍﮐﺜﺮ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﻫﻤﯿﻦ ﺭﻭﭘﻮﺵ ﻧﺎﯾﻠﻮﻧﯽ ﺑﺮ ﺭﻭﯾﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻟﺬﺕ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﺷﺎﻥ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﯾﻢ .ﺑﻌﺪ ﯾﺎﺩ ﻫﻤﻪ ﺭﻭﮐﺶ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﯼ ﺍﺷﯿﺎﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺩﻡ ﻭ

ﺍﻃﺮﺍﻓﯿﺎﻧﻢ ﻣﯿﻔﺘﻢ، ﺭﻭﮐﺶ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﯼ ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﻫﺎ، ﺷﯿﺸﻪﻫﺎ، ﺭﻭﮐﺶ ﻫﺎﯼ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻣﺎﺷﯿﻦ، ﺭﻭﮐﺶ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﯼ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﻫﺎﯼ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻥ، ﺭﻭﮐﺶ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﯼ ﻟﺒﺎﺱ ﻫﺎﯼ ﮐﻤﺪ ﻭ ... ﻫﻤﻪ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﮐﺶ ﻫﺎ ﺩﺍﻝ ﺑﺮ ﭘﺬﯾﺮﺵ ﺩﻭ ﻧﮑﺘﻪﺍﺳﺖ ﯾﺎ ﺑﺮ ﻧﺎﻣﯿﺮﺍﯾﯽ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﻭﺭ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻭ ﯾﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﺍﺭﺯﺷﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺭﺙ ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﻢ .ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺭﻭﺯﻣﺮﻩ ﻣﺎﻥ ﻧﯿﺰ ﻫﻤﯿﻦ ﺭﻭﮐﺶ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺭﻓﺘﺎﺭﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﯾﻢ ﺗﺎ ﻓﻼﻧﯽ ﻧﻔﻬﻤﺪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ، ﻓﻼﻧﯽ ﻧﻔﻬﻤﺪ ﭼﻘﺪﺭ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯿﻢ، ﻓﻼﻧﯽ ﻧﻔﻬﻤﺪ ﭼﻘﺪﺭ ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﯾﻢ .ﻧﻘﺎﺏ ﻫﺎ ﻭ ﺭﻭﮐﺶ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﺍﯾﻨﻄﻮﺭﯼ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻭ ﺑﻬﺘﺮ ﺭﻭﯼ ﭘﺎﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﯽ ﺍﯾﺴﺘﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﯾﻄﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻏﻠﺐ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺗﺼﻮﺭﻣﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽ ﺭﺳﺪ ﻓﻘﻂ ﻣﺎ ﻓﺮﺻﺖ ﻭ ﺟﺴﺎﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺩﺭﯾﻎ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ . ﺟﺴﺎﺭﺕ ﻟﺬﺕ ﺑﺮﺩﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﻣﺎﻥ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﻗﯿﻤﺖ ﮔﺎﻩ ﺯﺧﻤﯽ ﺷﺪﻥ ﻭ ﺿﺮﺑﻪ ﺩﯾﺪﻥ .ﺭﻭﺣﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﺱ ﺑﺎ ﺩﻧﯿﺎ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﺭﻭﺯﯼ ﺍﯾﻦ ﻟﺬﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺒﺨﺸﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﯽ ﻣﺤﺎﺑﺎ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﮐﻨﺪ، ﻏﺎﻓﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺵ ﺑﺎﺷﯽ ﻫﺮﮔﺰ ﻓﺮﺍﻧﻤﯽ ﺭﺳﺪ . ﻣﯿﻬﻤﺎﻥ ﻣﻦ

ﺗﻠﻨﮕﺮﯼ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺯﺩ . ﺟﻠﺪ ﻫﻤﻪ ﻭﺳﺎﯾﻠﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺧﺶ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻩ ﺍﻡ، ﺑﺎﺯ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ . ﺩﻟﻢ ﻣﯽ

ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﺷﯿﺎ ﻫﻢ ﺩﻣﻮﮐﺮﺍﺳﯽ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﻨﻨﺪ .ﺿﺮﺑﻪ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﻗﯿﻤﺖ ﻟﺬﺕ ﺑﺮﺩﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺣﻘﯿﻘﯽ . ﻣﺎﻫﻤﻪ ﻣﺎﻥ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﻋﻤﺮ ﻧﻮﺡ ﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ﮐﺮﺩ . ﺩﺭ ﭘﺲ ﺫﻫﻦ ﺑﺸﺮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﺎﻭﺭﯼ ﺟﺎ ﺧﻮﺵ ﮐﺮﺩﻩ، ﺧﺪﺍ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﭘﺮﻧﺴﺲ ﺩﺍﯾﺎﻧﺎ ﻣﺮﺩ ﭼﻘﺪﺭ ﺩﺳﺘﮑﺶ ﻭﮐﻔﺶ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﺩﺭ ﮐﻤﺪ ﺍﻭ ﭘﯿﺪﺍ ﺷﺪ، ﺑﺮﻋﮑﺴﺶ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯼ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻓﻘﯿﺮﯼ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺮﮔﺸﺎﻥ ﮐﻠﯽ

ﭘﻮﻝ ﺍﺯ ﺑﺎﻟﺶ ﻫﺎ ﻭ ﻻﯼ ﺭﺧﺘﺨﻮﺍﺏ ﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﮐﻠﯽ ﺧﺮﺕ ﻭ ﭘﺮﺕ ﮐﻪ ﻃﺮﻑ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﮐﻪ ﺭﻭﺯ ﻣﺒﺎﺩﺍ

ﺍﺯ ﮔﻨﺠﻪ ﺩﺭ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﻭ ﺭﻭﺯ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻧﺮﺳﯿﺪﻩ ﻏﺰﻝ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﺭﺍ ﺳﺮﻭﺩﻩ ﺍﻧﺪ .

ﻣﺤﺎﻓﻈﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﻭ ﺩﻭﺭﺍﻧﺪﯾﺸﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﺯ ﺍﺣﺴﺎﺱ( ﺩﻣﻮﮐﺮﺍﺗﯿﮏ ﺑﻮﺩﻥ )ﻻﺍﻗﻞ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ( ﺩﻭﺭﻡ ﮐﺮﺩﻩ . ﻣﻦ ﺗﺼﻤﯿﻤﻢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻡ . ﻫﻤﻪ ﻧﺎﯾﻠﻮﻥ ﻫﺎ ﻭ ﺭﻭﮐﺶ ﻫﺎ ﺭﺍ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ ...