اعتیاد به مواد مخدر

اعتیاد به قرص های روان گردان

اعتیاد به اینترنت

اعتیاد به ...

بدترین نوع اعتیاد ،اعتیاد به انسان هاست.

انسان هایی که به شدت رویشان حساب کردی

و آنها را تکیه گاهی امن برگزیدی...

آدمی زاد است دیگر!!!

غیر قابل پیش بینی...

شاید امروز تکیه گاه تو باشد و فردا تکیه گاه دیگری

و شایدنخواهد به او تکیه کنی...

درست در همان زمان است که پی به اعتیادت می بری

اعتیادی که اگر تو را نکشد،حتما در اوج جوانی، پیرت میکند و تو را به زوال و نابودی می کشاند...

( آدم ها اینگونه اند)

تکیه گاهت که خدا باشد؛

همیشه کسی هست که دلت نلرزد،پایش نلغزد،دستت را بگیرد و همیشه پا به پای تو در تمام مسیر همراه و هم سفرت باشد.

اگر اولویت تکیه گاهت اشتباه است،هنوز دیر نشده...

بلند شو و خودت را در مسیر او قرار بده؛مثل اولین قدم هایی که در کودکی ات برداشتی... سخت بود،اما اتفاق افتاد.

로야

1 آذر 94

۲۰:۵۳

زیبا...

زیبا هوای حوصله ابریست.

چشمی از عشق ببخشایم          تا رود آفتاب بشوید دلتنگی من.

زیبا

زیبا هنوز عشق در حول و هوش چشم تو می چرخد.

از من نگیر چشم دست مرا بگیر کوچه های محبت را با من بگرد.

یادم بده چگونه بخوانم تا عشق در تمامی دلها معنا شود.

یادم بده چگونه نگاهت کنم که ترّی بالایت در تند باد عشق نلرزد...

زیبا

آنگونه عاشقم که حرمت مجنون را احساس می کنم.

آنگونه عاشقم که نیستان را یکجا هوای زمزمه دارم..

آنگونه عاشقم که هر نفسم شعر است...

زیبا چشم تو شعر،چشم تو شاعراست.

من دزد شعرهای چشم تو هستم...

زیبا

زیبا کنار حوصله ام  بنشین

بنشین مرا به شدّغزل بنشان

بنشان مرا به منظره ی عشق.

بنشان مرا به منظره ی باران..

بنشان مرا به منظره ی رویش...

من  سبز  می شوم.

زیبا

زیبا ستاره های کلامت را در لحظه های ساکت عاشق بر من ببار...

برمن ببار تا که بروید بهاروار..

چشم از تو بود و عشق ...بچرخاند بر بال همّت وار.

زیبا

زیبا تمام حرف دلم اینست؛

                              من عشق را با نام تو آغاز کرده ام...

                                در هر کجای عشق که هستی آغاز کن مرا...

با تو این منم.

و با تو سرشارم از هرچه زیباییست..

پناهم باش تا سنگینی غربت از شانه هایم فروریزد

من ملال تنهایی ازچشمهایم...

من از دور دست ها آمده ام.

از مزارع گندم از گرد های جالیز..

و از سرزمینی که آسمانش تنها دو پیراهن دارد؛

روز ها آبی می پوشد  و  شب ها پیراهنی بلند که تاب می خورد در رخش هزارویک ستاره ی روشن.

من از دور دست ها آمده ام...

از کوچه های کودکی از شهر رنگی قصّه های پدر..

در شب های کشتار زمستان...

و از چشمان هستی بخش مادرم    که    تمام مهربانیش را در نگاهش به من می بخشید...

باورم کن که شعر در من طغیان یگانه گیست و حماسه ی دوست داشتن.

من دیگرگونه دوست می دارم    و    دیگر گونه یگانه ام

مرا تنها می توان با من سنجید

و 

تورا  تنها  با تو که سال هاست در جست و جویت بودم.

با تو آبی می بینم  تمام بینایی ام را...

چشم هایت شکوه شکیبایی               گیسوانت ادامه ی باران ها                 و دلت ترانه ی دریا هاست...

زمزمه ی سر انگشتان باد در خواب خوش گیسوانت  زیبایی شاعرانه ایست  که دلم را به بازی میگرد.

و نجابت کلامت آنچنان  که هر کلام دیگر را بی رنگ می کند.

در چشم انداز هر کجای طبیعت تورا می بینم؛

در چشمه

در رود

در دریا

در گل

در درخت

در جنگل

در درّه

در دشت

در کوه

با این همه هنوزدر تو حیرانم...

که تمامی عشقی در یک وجود

و

تمامی آرزویی در یک لباس...

                                                   با هر چه عشق نام تورا می توان نوشت

                                                   با هرچه رود راه تورا می توان سرود

بی مثل حصار نیست که هرقفل کهنه را با دست های روشنت می توان گشود.

دل روشنی دارم ای عشق

صدایم کن از هرکجا می توانی

صداکن مرا از صدف های سرشار باران

صداکن مرا از گلوگاه سبز شکفتن

صدایم کن     از    خلوت     خاطرات     پرستو.

بگو پشت پرواز مرغان عاشق چه رازیست؟!

بگو با کدامین نفس می توان تا کبوتر سفر کرد؟!!

بگو با کدامین افق می توان تا شقایق خطر کرد؟!!!

مرا می شناسی تو ای عشق؟

من از آشنایان احساس آبم!

همسایه ام مهربانیست!...

طوفان یک گل مرا زیرو رو کرد....

پرم از عبور پرستو

                        صدای صنوبر

                                         سلام سپیدار...

                                                                                                 زنده به یاد خسرو شکیبایی